"Νομίζω πως δεν με συμπαθεί"
"Είσαι πολύ επικριτικός!"
"Πεινάς; Θες να φάμε κάτι;"
Φράσεις ή σκέψεις που μάλλον έχουμε πει ή σκεφτεί. Σε πολλές πειρπτώσεις είχαμε δίκιο. Εκείνος δεν μας συμπαθούσε τελικά, ο μπαμπάς μας ήταν όντως επικριτικός και η φίλη μας πεινούσε, οπότε μαγειρέψαμε κάτι και το φάγαμε.
Τι συμβαίνει όμως στις περιπτώσεις που δεν πέσαμε μέσα σε όλα αυτά;
Στη θεραπέια gestalt ύπαρχει μια έννοια, η προβολή.
Με απλά λόγια είναι η διαδικασία κατά την οποία απορρίπτω όλα όσα θεωρώ ότι δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα ή την ιδιοσυγκρασία μου ή απλώς δεν θα ήθελα να τα έχω/νιώθω (όπως το να μην συμπαθώ αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο, να μην είμαι επικριτικός και να μην πεινάω ενώ έχω ήδη φάει αρκετά μες την μέρα).
Έτσι λοιπόν, προβάλω στον άλλον, αυτό που εγώ σκέφτομαι ή νιώθω.
Κάτι τέτοιο δεν γίνεται συνειδητά. Δηλαδή δεν καταλαβαίνω ότι το κάνω, γίνεται κάπως αυτόματα και γι' αυτό ακριβώς είναι πολύ δύσκολο να διακρίνω αν όντως προβάλω ή αν αυτό που λέω/αισθάνομαι αφορά όντως τον άλλον.
Αυτό είναι κάτι κακό;
Δεν είναι κακό. Θα έχω τους λόγους μου για να μην μπορώ να το αναγνωρίσω και να το προβάλω κάπως αυτόματα. Η δυσκολία είναι στο ότι με αυτήν την διαδικασία χάνω δύο πολύ σημαντικές "επαφές": Την επαφή με τον εαυτό μου, τις ανάγκες μου, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, και φυσικά, την επαφή με τον άλλον, τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.
Έτσι, πιστεύω πως αυτό που είναι δικό μου, είναι του άλλου. Μπέρδεμα!
Και τι μπορώ να κάνω γι' αυτό;
Ευτυχώς ο τρόπος για να επανενωθώ με τον εαυτό μου και να συναντηθώ αυθεντικά με τον άλλον, είναι κάπως απλός. Μπορώ να με ρωτήσω:
Εγώ πως νιώθω γι' αυτόν τον άνθρωπο που λέω ότι μάλλον δεν με συμπαθεί;
Μήπως (και) εγώ ο ίδιος επικρίνω τον εαυτό μου; Είναι στ' αλήθεια επικριτικά όσα ακούω;
Εγώ πεινάω; Πως και επιλέγω αντί να δηλώσω ότι πεινάω, ρωτάω αν πεινάει ο άλλος; μου επιτρέπω να πεινάω ή πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να πεινάω;
Φυσικά, αυτά είναι μόνο ορισμένα παραδείγματα συνθηκών που ίσως να έχω βρεθέι. Την ίδια διαδικασία μπορώ να ακολουθήσω κάθε φορά που σκέφτομαι για έναν άνθρωπο ότι είναι έτσι ή αλλιώς και κάθε φορά που επιλέγω να κάνω μια ερώτηση αντί δήλωση, όπως "πεινάω, μήπως πεινάς κι εσύ;"
Και τέλος, ο πιο άμεσος τρόπος για να συναντήσω τον άλλον είναι να ρωτήσω ευθέως αυτό που θέλω να μάθω ή υποψιάζομαι ή να δηλώσω αυτό που νιώθω ή με ενοχλεί.
Έτσι, έρχομαι σε επαφή με όσα εγώ νιώθω και σκέφτομαι και έπειτα μπορώ να δω και τον άλλον ολόκληρο, χωρίς τις δικές μου...προβολές!
Comments